کوه اورست کجاست و چقدر ارتفاع دارد؟

صعود از اورست دشوار ولی شاید باورش سخت باشد که رسیدن به دامنه کوه از آن دشوارتر است. حتی با پیشرفت های چشمگیر در تجهیزات، حمل و نقل، ارتباطات و پیش بینی آب و هوا از زمان اولین سفرهای بزرگ در دهه ۱۹۲۰، همچنان رسیدن به کوه اورست بسیار دشوار است. کوه خود در مکانی قرار دارد که از تمدن شهری فاصله بسیاری دارد. در منطقه نپال هیچ جاده ای وجود ندارد و قبل از دهه ۱۹۶۰ کلیه کالاها و لوازم باید توسط انسان ها و حیوانات در مسافت های طولانی حمل می شد. از آن زمان، نوارهای هوایی در دره Khumbu ساخته شد و حمل و نقل تجهیزات را بسیار تسهیل کرد. اگرچه برای مناطق بالاتر هیچ روشی جز پیاده روی وجود ندارد. در تبت جاده ای به اردوگاه اولیه در سمت شمال وجود دارد.

کوه اورست، ۲۹۰۲۹ فوت یا ۸۸۴۸ متر از سطح دریا ارتفاع دارد و مرتفع‌ترین کوه در کرۀ زمین است. این کوه در منطقۀ Mahalangur در هیمالیا قرار دارد. قلۀ اورست در مرز چین و نپال واقع شده و این دو کشور را از یکدیگر جدا می‌کند. ارتفاع کوه اولین بار در سال ۱۸۵۶ مشخص گردید. موسسۀ Great Trigonometric Survey of British India کوه اورست که آن زمان با نام Peak XV شناخته می‌شد را با ارتفاع ۲۹۰۰۲ فوت یا ۸۸۴۰ متر اندازه‌گیری کرد. اما کارکنان این موسسه برای اندازه‌گیری کوه با مشکل مواجه شدند، زیرا کشور نپال به دلیل نگرانی دربارۀ حمله یا ضمیمه شدن خاک کشور، اجازۀ ورود به ایشان را نمی‌داد. ارتفاعی که امروزه مورد قبول است، در سال ۱۹۵۵ توسط نقشه‌برداران هندی و سپس در سال ۱۹۷۵ توسط چینی‌ها انجام شد.

در سال ۱۸۶۵، اندرو واگ، نقشه‌بردار انگلیسی، به این موضوع اشاره کرد که نام کوه از متصدی پیشین خود، یعنی سر جورج اورست الهام گرفته و نام‌گذاری شود. تبتی‌ها در طی قرن‌های متمادی این کوه را با عنوان «Chomolungma» یا مادر مقدس خطاب می‌کردند، اما واگ از این موضوع اطلاع نداشت؛ چراکه کشور نپال و تبت مرزهای خود را بر روی بیگانگان بسته بودند.

صعود به کوه اورست

کوه اورست همواره کوه‌نوردان حرفه‌ای و باتجربه و همچنین افراد دیگر را به خود جذب می‌کند. صعود به ارتفاع ۸۰۰۰ فوتی کار آسانی نیست و همچنین با مشکلاتی نظیر ارتفاع‌زدگی، آب‌وهوای نامناسب و بادها همراه است که این موارد از اصلی‌ترین موانع برای کوه‌نوردان محسوب می‌شوند. بیش از ۵۰۰۰ نفر به اورست صعود کرده‌اند و ۲۱۹ نفر در این مسیر جان خود را ازدست‌داده‌اند. حدود ۷۷ درصد از موارد صعود از سال ۲۰۰۰ تا به امروز انجام شده است. در سال ۲۰۰۷، رکورد ۶۳۳ صعود به ثبت رسید.

کوه اورست دو مسیر صعود اصلی دارد؛ گریدۀ جنوب شرقی از کشور نپال و گریدۀ شمالی از تبت. گریدۀ جنوب شرقی امروزه بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد، چراکه مسیر آسان‌تری است.

مسیر شمالی در سال ۱۹۲۱ توسط جرج مالوری در حین سفر اکتشافی انگلیسی‌ها کشف شد. این سفر جنبۀ اکتشافی داشت و هدف آن صعود به قله نبود. مالوری در پاسخ به این سؤال که «چرا می‌خواهید به کوه اورست صعود کنید؟» این پاسخ معروف را داده است: «چون‌که وجود داره.»

در سال ۱۹۲۲، جرج فینچ انگلیسی تلاش کرد برای اولین بار با استفاده از اکسیژن به اورست صعود کند، اما سفر او در اثر بهمن ناکام ماند.

در ماه ژوئن ۱۹۲۴، مالوری و اندرو ایروین در پی تلاش برای صعود به اورست جان خود را از دست داند. سفری در سال ۱۹۹۹ به یافتن جسد مالوری انجامید.

کوه‌نوردان در سفرهای ابتدایی در دهۀ ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ تلاش کردند از سمت تبت به کوه صعود کنند، اما بعدازاینکه تبت در سال ۱۹۵۰ تحت کنترل چینی‌ها قرار گرفت، دسترسی به این مسیر بسته شد. این عدم دسترسی باعث شد تا بیل تیلمن و گروه کوچکی از همراهان او با نام‌های چارلز هوستن، اسکار هوستن و بتسی کاولز به‌ناچار از سمت نپال به سمت اورست بروند که به مسیر استانداردِ اورست از سمت جنوب تبدیل شده بود.

در سال ۱۹۵۲، اعضای یک گروه سفری سوئیسی به رهبری ادوارد ویس دونانت، توانستند از گریدۀ جنوب شرقی به ۲۸۱۹۹ فوت یا ۸۵۹۵ متر از ارتفاع کوه صعود کرده و رکورد جدیدی را ثبت کنند. تنزینگ نورگی (یکی از اعضای این گروه) و راهنمای نپالی گروه، در سال بعد با یک گروه انگلیسی در سفری دیگر به اورست شرکت کردند.

در سال ۱۹۵۳، گروهی انگلیسی به رهبری جان هانت به سفر نپال رفتند. هانت دو گروه دو نفرۀ کوه‌نوردان را برای صعود به قله انتخاب کرد. اولین گروه (تام بوردیلون و چارلز اوانس) به ۳۰۰ فوتی (۱۰۰ متری) قله رسیدند، اما به دلیل مشکلات اکسیژنی، مجبور به بازگشت شدند. دو روز بعد، گروه دوم (ادموند هیلاری و تنزینگ نورگی) به قله صعود کردند و در آنجا تعدادی عکس گرفتند و مقداری شکلات به همراه یک صلیب به‌جای گذاشتند.

زندگی در اورست

کوه اورست توسط قله‌های مهمی احاطه شده است؛ ازجمله قلۀ لهوتسه (۲۷۹۴۰ فوت یا ۸۵۱۶ متر)، نوپتسه (۲۵۷۷۱ فوت یا ۷۸۵۵ متر) و چانگتوبسه (۲۴۸۷۰ فوت یا ۷۵۸۰ متر).

در این ارتفاعات بالا، امکان زندگی حیوانات و گیاهان وجود ندارد، اما گیاهانی نظیر توس، ارس، کاج آبی، نراد، بامبو و رودودندرون در ارتفاعات پایین‌تر رشد می‌کنند. از ارتفاع ۱۸۶۹۰ فوت یا ۵۷۵۰ متر به بالا، هیچ گیاهی وجود ندارد.

از حیواناتی که در ارتفاعات پایین‌تر زندگی می‌کنند می‌توان به آهوی ختا، غژگاو وحشی، پاندای قرمز، پلنگ برفی و خرس سیاه هیمالیایی اشاره کرد. همچنین تعداد کمی از گونه‌های دیگر در این منطقه رؤیت شده‌اند؛ ازجمله بز کوهی هیمالیایی، گوزن، میمون خاکستری، خرگوش صحرایی، روباه کوهستان، سمور و گرگ هیمالیایی.

منبع: livescience.com ، www.britannica.com